Usiłując odzyskać koszty zastępstwa procesowego, należy jednak mieć także na uwadze art. 102 kodeksu postępowania cywilnego, który pozostawia sądowi swobodę zasądzenia od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Regulacja ta może mieć zastosowania w tzw. wypadkach szczególnie WNIOSEK W SPRAWIE KOSZTÓW POSTĘPOWANIA ODWOŁAWCZEGO. Zgodnie z art. 192 ust. 9 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (dalej jako: ustawa Pzp) w wyroku oraz postanowieniu kończącym postępowanie odwoławcze Krajowa Izba Odwoławcza (dalej jako: Izba) rozstrzyga o kosztach postępowania odwoławczego. Wniosek o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego zgłoszony w odpowiedzi na apelację wniesioną po upływie terminu określonego w art. 372 KPC jest skuteczny. Uchwała SN z 16.2.2012 r., III CZP 1/12 zasądzenie na rzecz uczestników kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu ze skargi nadzwyczajnej wg norm przepisanych. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Skarga nadzwyczajna nie zasługiwała na uwzględnienie. Ustawa z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym (t.j. Dz.U. 2021, poz. 3. oddala wniosek pełnomocnika skarżącego o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu zażaleniowym. UZASADNIENIE Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G. postanowieniem z dnia 30 sierpnia 2014 r. odrzucił skargę kasacyjną 1. Stawki minimalne wynoszą w sprawach: 1) o uchylenie uchwały organu spółdzielni - 360 zł; 2) 6 o ochronę dóbr osobistych i ochronę praw autorskich - 720 zł; 3) z zakresu postępowania nieprocesowego w sprawie niewymienionej odrębnie - 240 zł; 4) o uchylenie wyroku sądu polubownego - 2400 zł; Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w Opolu uwzględniając w części wniosek powoda o przyznanie kosztów postępowania zabezpieczającego zasądził na jego rzecz od pozwanego kwotę 1.959,20 zł stanowiącą koszty wykonania zabezpieczenia przez komornika, obejmującą opłatę i wydatki, ustalone postanowieniem komornika (pkt 1 Do kosztów postępowania zalicza się wydatki bezpośrednio związane z ustaleniem, zabezpieczeniem, zarządem i likwidacją masy upadłości oraz ustaleniem wierzytelności, w szczególności wynagrodzenie syndyka oraz jego zastępcy, wynagrodzenie osób zatrudnionych przez syndyka oraz należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne od wynagrodzenia tych osób, wynagrodzenie i W punkcie 3 postanowienia oddalono wniosek wnioskodawcy o ,.zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu o nadanie klauzuli wykonalności w wysokości 120,00 zł, kosztów wniesionej opłaty sądowej w kwocie 50,00 zł, jak też o zasądzenie kosztów wniesionej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł oraz W piśmie z dnia 22 lutego 2017 r. pełnomocnik pozwanego wyraził zgodę na cofnięcie pozwu, jednakże podtrzymał wniosek o zasądzenie kosztów procesu na podstawie art. 101 k.p.c. Pozwany wskazał, iż na dzień złożenia pozwu, a także w toku postępowania strony nie były w sporze co do wysokości należnego odszkodowania. Wskazał bDS3Hpi. Wniosek o zabezpieczenie alimentów Sprawa o alimenty na dziecko jest jedną z najpopularniejszych, które trafiają do polskich sądów po rozstaniu rodziców małoletniego dziecka. Pisząc pozew o alimenty, wnosimy o zasądzenie od pozwanego (najczęściej ojca/matki dziecka) określonej kwoty na rzecz małoletniego powoda. W pozwie o alimenty warto również zawrzeć tak zwany wniosek o zabezpieczenie alimentów. W dzisiejszym artykule wyjaśniam, dlaczego warto złożyć taki wniosek i co dzięki temu można uzyskać. Wniosek o zabezpieczenie alimentów Czas rozpoznawania spraw w polskich sądach jest bardzo długi. Od momentu, w którym pozew o alimentywpływa do sądu, do momentu wydania przez sąd wyroku, mija zazwyczaj kilka do kilkunastu miesięcy. Wniosek o zabezpieczenie alimentów, zawarty najlepiej już w pozwie o alimenty, pozwala uzyskać określoną kwotę alimentów na czas trwania postępowania. Jeżeli zatem wnosimy pozew o alimenty wraz z wnioskiem o zabezpieczenie powództwa, wówczas sąd w pierwszej kolejności zajmie się rozpoznaniem wniosku o zabezpieczenie. Będzie tak właśnie po to, żeby uprawniony do alimentów (najczęściej dziecko) miał prawo do alimentów zanim jeszcze zapadnie ostateczny wyrok sądu. Jak napisać wniosek o zabezpieczenie alimentów Wniosek o zabezpieczenie może być zawarty w piśmie wszczynającym – czyli w pozwie. Może on też zostać zgłoszony na późniejszym etapie postępowania. Wniosek o zabezpieczenie alimentów może być fizycznie osobnym wnioskiem (osobnym pismem). Może być też częścią pisma „merytorycznego” składanego w sprawie (pierwszego lub następnego). Wniosek o zabezpieczenie alimentów musi spełniać wymogi każdego pisma procesowego, które składane jest w sprawie cywilnej. A zatem, wniosek musi zawierać: oznaczenie sądu, do którego jest skierowane, imiona i nazwiska lub nazwy stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników, oznaczenie rodzaju pisma, osnowę wniosku lub oświadczenia – czyli innymi słowy: treść pisma, treść żądania, w przypadku gdy jest to konieczne do rozstrzygnięcia co do wniosku lub oświadczenia – wskazanie faktów, na których strona opiera swój wniosek lub oświadczenie, oraz wskazanie dowodu na wykazanie każdego z tych faktów; podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika; wymienienie załączników i fizyczne dołączenie ich do pisma. Załóżmy, że dochodzimy alimentów od pozwanego Jacka Kowalskiego. Jacek Kowalski jest ojcem Adama Kowalskiego. Małoletni Adam jest wychowywany przez matkę i tylko ona pokrywa koszty związane z utrzymaniem syna. Zawierając wniosek o zabezpieczenie alimentów w pozwie, napiszemy więc: „Wnoszę o zasądzenie od pozwanego Jacka Kowalskiego na rzecz małoletniego powoda Adama Kowalskiego na czas trwania postępowania alimentów w wysokości złotych miesięcznie (słownie: jeden tysiąc złotych 0/100), przy czym alimenty będą płatne z góry, do dnia 10-tego każdego miesiąca, do rąk matki małoletniego – Anny Kowalskiej, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie na wypadek opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat”. Opłata od wniosku o zabezpieczenie alimentów Oczywistym jest, że wniosek o zabezpieczenie alimentów będzie składała ta strona postępowania, której alimenty się należą. Jest to zatem osoba uprawniona do alimentów. Taka osoba, zgodnie z treścią artykułu 96 ust. 1 punkt 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, nie mają obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, strona dochodząca roszczeń alimentacyjnych oraz strona pozwana w sprawie o obniżenie alimentów. Termin rozpoznania wniosku o zabezpieczenie alimentów Zgodnie z treścią artykułu 737 Kodeksu postępowania cywilnego, wniosek o udzielenie zabezpieczenia podlega rozpoznaniu bezzwłocznie, nie później jednak niż w terminie tygodnia od dnia jego wpływu do sądu, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Jeżeli ustawa przewiduje rozpoznanie wniosku na rozprawie, należy ją wyznaczyć tak, aby rozprawa mogła odbyć się w terminie miesięcznym od dnia wpływu wniosku. Tyle teoria, jednak w praktyce wygląda to nieco inaczej. Faktem jest, że sąd orzekający w sprawie na pewno rozpozna wniosek o zabezpieczenie alimentów przed ostatecznym rozstrzygnięciem sprawy. Najczęściej jednak następuje to po upływie miesiąca lub nawet dłużej licząc od wpływu pozwu lub dalszego pisma zawierającego wniosek o zabezpieczenie alimentów do sądu. Skąd strona wie, że wniosek o zabezpieczenie został rozpoznany przez sąd? Artykuł 753 §2 Kodeksu postępowania cywilnego mówi jasno, że sąd z urzędu doręcza stronom odpis postanowienia o zabezpieczeniu. Sąd więc „sam z siebie”, bez żadnego wniosku jednej czy drugiej strony, wyśle swoją decyzję pocztą do każdej ze strony. Należy pamiętać, że będzie tak niezależnie od tego, czy sąd wniosek o zabezpieczenie alimentów uwzględnia czy też go nie uwzględnia (czyli oddala wniosek). Zażalenie na postanowienie w przedmiocie wniosku o zabezpieczenie alimentów Tak jak już wskazałam powyżej, sąd z urzędu doręcza odpis (czyli innymi słowy – kopię, egzemplarz) swojej decyzji co do wniosku o zabezpieczenie alimentów stronom. Jest to jednak sama decyzja, bez żadnego pisemnego uzasadnienia. Strony mają prawo odwołać się od decyzji sądu wnosząc pismo, które nazywamy zażaleniem. Powód w sprawie o alimenty (najczęściej dziecko) będzie chciało zaskarżać decyzję sądu najpewniej wtedy, gdy zabezpieczone alimenty będą za niskie. Pozwany zaś będzie pewnie chciał zaskarżyć decyzję sądu gdy uzna, że zabezpieczone alimenty są za wysokie. Punktem wyjścia do ewentualnego zaskarżenia postanowienia zabezpieczającego jest wystąpienie do sądu z pisemnym wnioskiem o uzasadnienie wydanego postanowienia zabezpieczającego. Po sporządzeniu i doręczeniu przez sąd pisemnego uzasadnienia, mamy 7 dni na wniesienie zażalenia. Wniosek o zabezpieczenie alimentów – adwokat rodzinny W sprawach takich jak alimenty, ważne jest przygotowanie całego postępowania (a w szczególności zgromadzenie właściwych i wartościowych dowodów) jeszcze przed napisaniem i złożeniem w sądzie pozwu o alimenty. Trzeba też wiedzieć, jak reagować na stanowisko drugiej strony. Pozwany lub pozwana najpewniej po otrzymaniu pozwu o alimenty będą chcieli uniknąć płacenia alimentów na dziecko. Z tych powodów w sprawie o alimenty warto skorzystać z pomocy doświadczonego adwokata. Na poradę w sprawie o alimenty umówisz się tutaj. Jeżeli wolisz kontakty pisemny – opisz swoją sprawę w formularzu kontaktowym, wówczas to ja skontaktuję się z Tobą 🙂 Postępowanie zabezpieczające, mimo że przez wielu uważane za samodzielne, niezaprzeczalnie jest jednak związane z nurtem postępowania rozpoznawczego. Wyraża się to w kwestii kosztów generowanych tym postępowaniem. W zależności od tego, czy postępowanie zabezpieczające prowadzone było przed, w toku czy po zakończeniu postępowania rozpoznawczego, inaczej przedstawia się sytuacja procesowa strony wnoszącej o ich zasądzenie. Jeśli postępowanie zabezpieczające było prowadzone równolegle do postępowania rozpoznawczego, rozstrzygnięcie o kosztach powstałych w związku z wykonaniem zabezpieczenia, jakkolwiek stanowiących odrębny składnik kosztów postępowania, winno być zawarte co do zasady w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie (por. postanowienie SN z 13 października 2011 r., V CZ 77/11). Jego podstawą będzie art. 108 kodeksu postępowania cywilnego. Inaczej jest, gdy koszty postępowania zabezpieczającego powstaną później, po zakończeniu postępowania rozpoznawczego. Ma to miejsce po wydaniu nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, który stanowi tytuł zabezpieczenia(art. 492 § 1 W tym przypadku sąd rozstrzyga o kosztach postępowania zabezpieczającego jedynie na wniosek strony, po uprzednim ustaleniu przez komornika sądowego wymiaru kosztów wykonania zabezpieczenia (por. art. 745 § 1 i postanowienie SN z 15 kwietnia 2011 r., III CZP 13/11, postanowienie z 5 czerwca 2012 r., II PZ 16/12, wyrok z 26 stycznia 2001 r., II CKN 366/00). Wypełnianie luki W orzecznictwie utrwaliło się stanowisko Sądu Najwyższego, że w związku z brakiem szczegółowych regulacji co do kwestii zasądzenia kosztów postępowania zabezpieczającego po zakończeniu postępowania, w tym po wydaniu nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, należy w drodze analogii stosować art. 745 §2 (por. wyrok SN z 9 maja 2002 r., II CKN 639/00, postanowienie SN z 8 listopada 2006 r., III CZP 69/06, uchwała SN z 14 listopada 2012 r., III CZP 70/12). Dotyczy to w szczególności terminu do złożenia wniosku o zasądzenie kosztów postępowania zabezpieczającego. Jest on dwutygodniowy, liczony od dnia uprawomocnienia się postanowienia komornika sądowego o ustaleniu wymiaru kosztów wykonania zabezpieczenia. Jego przekroczenie rodzi ten skutek, że roszczenie wygasa i nie może być przedmiotem pozwu o odszkodowanie (por. wyrok SN z 9 maja 2002 r., II CKN 639/00). Takie rozwiązanie jest słuszne z punktu widzenia ochrony interesów obowiązanego, albowiem stwarza sytuację pewności, że postępowanie zabezpieczające zostało zakończone, również w aspekcie powstałych w jego następstwie kosztów. Z drugiej zaś strony jest to czynnik mobilizujący uprawnionego. Podobnie jak roszczenie o zwrot kosztów procesu wygasa, jeżeli strona najpóźniej przed zamknięciem rozprawy bezpośrednio poprzedzającej wydanie orzeczenia nie złoży wniosku o ich zasądzenie (art. 109 i w tym wypadku musi istnieć ograniczenie temporalne do złożenia takiego wniosku. Ta sama sprawa Złożenie wniosku o zasądzenie kosztów postępowania zabezpieczającego nie rodzi po stronie uprawnionego obowiązku uiszczenia opłaty sądowej. Skoro bowiem ustawa z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (DzU nr 167, poz. 1398 ze zm.) nie zawiera regulacji w tym przedmiocie, nie można domniemywać istnienia takiego obowiązku fiskalnego. Ten bowiem musi być wprost wyrażony w przepisach (art. 3 ustawy). Konsekwentnie wniosek dołączany jest do akt sprawy, w której wydano nakaz zapłaty, a zatem nie ma również obowiązku składania kolejnego odpisu pełnomocnictwa i uiszczania opłaty skarbowej z tego tytułu. Koszty celowe Na koszty postępowania zabezpieczającego składają się koszty sądowe, koszty związane z działaniem pełnomocnika i samej strony, a także ustalane przez komornika sądowego koszty wykonania zabezpieczenia, czyli opłata stosunkowa w wysokości 2 proc. wartości roszczenia, nie mniej jednak niż 3 proc. przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, i nie więcej niż pięciokrotność tego wynagrodzenia, oraz wydatki gotówkowe w zakresie określonym ustawą (por. art. 770 i art. 743 oraz art. 45 ust. 3 i art. 39 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji DzU z 2006 r., nr 167, poz. 1191 ze zm.). Na postanowienie komornika sądowego o ustaleniu wymiaru kosztów przysługuje skarga. Oznacza to, że istnieje konieczność badania prawomocności tego postanowienia przed rozpoznaniem wniosku o zasądzenie kosztów postępowania zabezpieczającego. W newralgicznej kwestii ustalenia wysokości kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu zabezpieczającym wyrażono co najmniej trzy stanowiska. Pierwsze sprowadzało się do uznania, że wynagrodzenie takie w ogóle nie może być zasądzone z tego powodu, że brak ku temu podstaw prawnych w rozporządzeniach regulujących wymiar wynagrodzenia zawodowych pełnomocników (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 12 lutego 2013 r. w sprawie I ACz 231/13). Drugie odnosi się do formuły samodzielności postępowania zabezpieczającego. Wynagrodzenie pełnomocnika musi być zatem ustalone w takiej wysokości jak w postępowaniu rozpoznawczym. A może nawet wyższej, jeżeli suma zabezpieczenia, do której dolicza się odsetki i koszty procesu, będzie odpowiadała kwocie ujętej w wyższym progu, od którego uzależniony jest wymiar wynagrodzenia pełnomocnika. Trzecie rozwiązanie, za którym się opowiadam, stanowi kompromis między wyżej opisanymi. Zakłada, że wynagrodzenie pełnomocnika za zastępstwo prawne w postępowaniu zabezpieczającym jest kosztem celowym i nie zmienia tego brak wyraźnej podstawy do ustalenia jego wysokości w przepisach wykonawczych. Wysokość wynagrodzenia nie może jednak odpowiadać ich wymiarowi ustalonemu w postępowaniu rozpoznawczym. Nie byłoby to uzasadnione w świetle nakładu pracy pełnomocnika i stopnia skomplikowania sprawy. Dlatego przyjmuje się, że wynagrodzenie to powinno być ustalone w wysokości przyjętej w sprawach o najbardziej zbliżonym charakterze, czyli dla egzekucji z nieruchomości lub innego rodzaju niż egzekucja z nieruchomości, co daje odpowiednio 50 proc. i 25 proc. z podstawowej stawki (np. stanowisko ministra sprawiedliwości z 10 maja 2011 r., DL-P-V-071-9//11/5). Skoro koszty muszą mieć charakter celowych i niezbędnych (art. 98 to ocena, czy spełniają wskazane kryterium, sprowadza się do weryfikacji zasadności samego zainicjowania postępowania zabezpieczającego. Jest to pewien truizm. Wynika on z faktu, iż sąd nie ma wcześniejszej możliwości poczynienia ustaleń co do istnienia interesu prawnego strony w udzieleniu zabezpieczenia, jak ma to miejsce przy rozpoznawaniu wniosków o udzielenie zabezpieczenia złożonych przed czy w trakcie postępowania (art. 7301 § 1 i 2 Możliwości te są ograniczone, a ich zakres niejasny. Czy np. należy ustalać na tym etapie postępowania, że obowiązany wyzbywał się majątku, co mogłoby poddawać w wątpliwość skuteczność późniejszej egzekucji? I choć strona, mając tytuł zabezpieczenia, musi liczyć z tym, że koszty tego postępowania mogą nie zostać uznane za celowe, gdy wartość roszczenia podlegającego zabezpieczeniu będzie nieznaczna w porównaniu z powstałymi kosztami. W praktyce najczęstszą jest sytuacja, gdy działania uprawnionego dążącego do realnego uzyskania zasądzonej mu kwoty obciążają obowiązanego ponad miarę i potrzebę realizacji tego celu. Podobnie koszty postępowania zabezpieczającego nie będą celowe, jeżeli zainicjowanie tego postępowania nastąpi po tym, jak nakaz zapłaty się uprawomocni. A zatem, gdy uprawniony mógłby już otrzymać tytuł wykonawczy. Wyjątek dotyczy zabezpieczenia roszczenia o świadczenie, którego termin spełnienia jeszcze nie nastąpił (art. 730 § 2 zd. 2 . Co na to Sąd Najwyższy? W postanowieniu z 5 kwietnia 2013 r., III CZP 12/13 Sąd Najwyższy stwierdził, że komornik sądowy ustala jedynie wymiar kosztów wykonania zabezpieczenia (należnych organowi egzekucyjnemu), czyli opłatę stosunkową oraz wydatki. Czyni to w sposób wiążący dla sądu. W postępowaniu zabezpieczającym rola komornika sądowego ma jedynie charakter pomocniczy (art. 770 stosuje się zgodnie z art. 743 jedynie odpowiednio), w przeciwieństwie do postępowania egzekucyjnego, w którym jako organ główny rozstrzyga o wszystkich składnikach kosztów tego postępowania. Oznacza to, że ustalenie wysokości wynagrodzenia pełnomocnika w postępowaniu zabezpieczającym jako kosztów niemieszczących się w pojęciu kosztów wykonania zabezpieczenia pozostaje w wyłącznej gestii sądu. Stanowisko Sądu Najwyższego porządkuje także pewne pojęcia, a przez to ma ważkie znaczenie z trzech powodów. Po pierwsze, przerywa dyskusję na temat związania sądu treścią postanowienia komornika sądowego, gdy ten wbrew własnym uprawnieniom ustali wymiar kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu zabezpieczającym, przesądzając o samodzielności decyzyjnej sądu w tym zakresie. Po wtóre, oznacza, że złożenie wniosku o zasądzenie wynagrodzenia pełnomocnika może nastąpić dopiero przed sądem. Nie ma zatem obawy, że jeżeli pełnomocnik nie zgłosi takiego żądania w toku czynności wykonywanych przez komornika sądowego, jego roszczenie w tym zakresie wygaśnie. Po trzecie, bezprzedmiotowe są dywagacje o rozróżnieniu wynagrodzenia pełnomocnika za zastępstwo prawne w postępowaniu przed komornikiem sądowym i odrębnie w związku ze złożeniem wniosku o zasądzenie kosztów postępowania zabezpieczającego. Rozstrzyganie o kosztach postępowania zabezpieczającego po wydaniu nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym oparte jest na jasnych i przejrzystych zasadach. Szkoda tylko, że w większości zostały one wypracowane wyłącznie przez judykaturę, a nie unormowane przez racjonalnego ustawodawcę. CV Autorka jest referendarzem sądowym w V Wydziale Gospodarczym Sądu Rejonowego w Koszalinie Przed zainicjowaniem procesu, wnioskodawczyni złożyła wniosek o udzielenie zabezpieczenia roszczenia. Żądanie w tym zakresie zostało częściowo uwzględnione przez sąd okręgowy. Sąd pierwszej instancji zakazał obowiązanej zbywania weksla własnego na rzecz jakichkolwiek osób trzecich w drodze przelewu lub indosu lub w jakikolwiek inny sposób. Sąd wyznaczył zarazem dla wnioskodawczyni termin dwóch tygodni, w którym powinna wnieść pozew, który został zabezpieczony. Na wypadek niezłożenia pozwu w terminie, sąd zastrzegł rygor upadku zabezpieczenia. Zażalenie obowiązanej Z rozstrzygnięciem sądu okręgowego nie zgodziła się obowiązana. W zażaleniu wniosła o odrzucenie wniosku o udzielenie zabezpieczenia. Skarżąca wskazała, że nie było dopuszczalnym orzekanie w sprawie przez sąd, skoro pomiędzy stronami toczy się analogiczne postępowanie o udzielenie zabezpieczenia roszczenia w innej sprawie - przed warszawskim sądem okręgowym. Sąd apelacyjny oddalił wniesione zażalenie. Zwrócił uwagę, że zarzuty zawarte w zażaleniu nie zasługiwały na uwzględnienie. W szczególności nie był trafny zarzut skarżącej, iż należało odrzucić wniosek o zabezpieczenie. W sprawie nie doszło bowiem do naruszenia przepisu art. 199 § 1 pkt 2 Sąd apelacyjny przypomniał, że w świetle tego przepisu sąd odrzuca pozew jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo została już prawomocnie osądzona. Różne sprawy Sąd apelacyjny ustalił, że między stronami nie jest prowadzone analogiczne postępowanie sądowe. W sprawie, której sygnaturę przedstawiła skarżąca w zażaleniu, takie postępowanie było prowadzone wcześniej. W postępowaniu tym złożono wniosek o udzielenie zabezpieczenia. Wniosek ten został jednak cofnięty. Z tego względu warszawski sąd uchylił postanowienie w przedmiocie zabezpieczenia. Jednocześnie sąd umorzył postępowanie wywołane wnioskiem o udzielenie zabezpieczenia. Postanowienie o umorzeniu stało się prawomocne - zaznaczył sąd apelacyjny. Krytyka praktyki Sąd apelacyjny wskazał, że niejednokrotnie strony składają takie same wnioski o udzielenie zabezpieczenia jednocześnie w różnych sprawach. Krakowski sąd apelacyjny w postanowieniu z r. w sprawie I ACz 2198/14 (LEX nr 1623874) skrytykował taką praktykę. Sąd ten zwrócił jednak uwagę, że nie ma w takiej sytuacji podstaw, do tego by kolejny wniosek o udzielenia zabezpieczenia odrzucić, nawet jeśli byłby oparty na tych samych okolicznościach. Sąd Apelacyjny w Krakowie zauważył bowiem, że przepis dotyczący odrzucania pozwu posługuje się pojęciem „stan sprawy w toku”, natomiast jeśli postępowanie o zabezpieczenie wszczęte jest przed wytoczeniem powództwa, to nie ma mowy o „stanie sprawy w toku”. Dopiero z doręczeniem odpisu pozwu stronie przeciwnej ma miejsce stan sprawy w toku. Na tę kwestię zwrócono uwagę w szeregu orzeczeń. Co bada sąd Sąd odwoławczy zwrócił uwagę, że w postępowaniu zabezpieczającym badane są pewne zagadnienia związane z istotą sporu w sprawie. Nie oznacza to jednak, że w tym postępowaniu ma miejsce rozpoznanie sprawy jako takiej. Z tego więc względu, nie ma podstaw do odrzucenia wniosku o zabezpieczenie z powołaniem się na przepis art. 199 § 1 pkt 2 Odmienna interpretacja tego przepisu byłaby bowiem sprzeczna z istotą postępowania zabezpieczającego. Zatem, zarzut podniesiony przez obowiązaną nie był zasadny. Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z r., V AGz 480/18, LEX nr 2530620. Sygn. akt IV Kzw /16POSTANOWIENIEDnia 30 sierpnia 2016 rokuSąd Okręgowy w Białymstoku IV Wydział Penitencjarny i Nadzoru nad Wykonywaniem Orzeczeń Karnych w składzie:Przewodniczący – Sędzia SO MProtokolant – Eprzy udziale prokuratora B po rozpoznaniu zażalenia obrońcy internowanego P A na postanowienie Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 22 lipca 2016 roku, sygn. akt III K /15 ( III Ko /16)w przedmiocie dalszego stosowania środka zabezpieczającego na podstawie art. 437 § 1 w zw. z § 2 zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy, 2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata S kwotę 295,20 zł tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu, w tym kwotę 55 złotych i 20 groszy tytułem 23 % stawki podatku VAT, 3. zwolnić internowanego od ponoszenia kosztów postępowania wykonawczego przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. UZASADNIENIEPostanowieniem z dnia 22 lipca 2016 roku Sąd Rejonowy w Białymstoku powołując się na treść art. 204 § 1 uznał, iż nadal zachodzi konieczność stosowania wobec P F środka zabezpieczającego w postaci pobytu w zakładzie psychiatrycznym - Samodzielnym Publicznym Psychiatrycznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w Choroszczy w warunkach podstawowego zabezpieczenia. Na powyższe postanowienie zażalenie wniósł obrońca internowanego. Rozstrzygnięciu temu zarzucił:- naruszenie przepisów proceduralnych, co miało wpływ na treść orzeczenia, to jest art. 7 w zb. z art. 201 wobec nieuwzględnienia wniosku obrońcy o dopuszczenie dowodu z wysłuchania biegłych, którzy sporządzili opinię o osadzonym ewentualnie wobec odmowy zobowiązania biegłych do sporządzenia pisemnej opinii uzupełniającej. Oparcie się na opinii biegłych i uniemożliwienie obronie prowadzenia postępowania dowodowego – powoduje, że prawo do obrony i prawo do rozpoznania sprawy osadzonego przez niezawisły i bezstronny Sąd było iluzoryczne;- błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, co wyrażało się przyjęciem, że czyn osadzonego polegający na oddaleniu się z miejsca internacji jest czynem o znacznej społecznej szkodliwości, bez wnikliwej analizy motywów jakimi kierował się A F- dopuszczając się tego czynu;- naruszenie przepisów prawa materialnego – art. 93 b polegające na nierozważeniu w sposób właściwy – zasadności dalszego stosowania wobec osadzonego – innego niż izolacyjny środka zabezpieczającego i bezkrytyczne przyjęcie za opinią biegłych, że istniej potrzeba stosowania internacji wobec P F i nie ma możliwości leczenia w warunkach nieizolacyjnych. Powołując się na powyższe zarzuty obrońca P F wniósł o uchylenie zaskarżonego Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:Zażalenie obrońcy internowanego nie jest zasadne i jako takie nie zasługuje na uwzględnienie. W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd Rejonowy słusznie ustalił, że P F, z uwagi na jego aktualny stan zdrowia psychicznego, winien w dalszym ciągu przebywać w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym. Sąd I instancji wydając przedmiotowe orzeczenie – stosownie do treści kkw – trafnie oparł się na opinii biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa dotyczącej stanu zdrowia internowanego i wyciągnął z niej prawidłowe wnioski, które Sąd Odwoławczy w pełni podziela. Z opinii psychiatryczno- psychologicznej sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania wynika, iż stan zdrowia psychicznego P F, wskutek leczenia, któremu jest poddawany podczas pobytu w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym, uległ poprawie. Obecnie nie ujawnia on ostrych objawów psychotycznych, stał się aktywniejszy, bardziej zorientowany otoczeniem. Niemniej jednak, poprawa stanu zdrowia psychicznego internowanego nie została oceniona przez biegłych jako na tyle istotna, aby mogła uzasadniać zmianę rodzaju stosowanego wobec niego środka zabezpieczającego na środek zabezpieczający wykonywany poza pobytem w zakładzie psychiatrycznym. W ocenie biegłych w chwili obecnej nadal istnieje wysokie prawdopodobieństwo popełnienia przez internowanego czynu o znacznej społecznej szkodliwości, a tym samym zachodzi konieczność dalszego stosowanie wobec niego środka zabezpieczającego w postaci pobytu w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym. P F aktualnie przyznaje wprawdzie, że jest osobą chorą psychicznie, co stanowi istotną zmianę w jego myśleniu i wypowiedziach, gdyż jeszcze do niedawna zdecydowanie zaprzeczał, że jest chory. Poczucie choroby jest jednak u niego bardzo powierzchowne. Nie do końca zauważa u siebie objawy choroby, nie wiąże ich ze swoim funkcjonowaniem i popełnionymi czynami zabronionymi. Na obecnym etapie leczenia dopiero zaczyna przejawiać częściowy krytycyzm wobec swojego zachowania, zaczyna dostrzegać, że nie wszystko w jego postępowaniu było prawidłowe, niemniej jednak w dalszym ciągu obwinia swoją byłą żonę, twierdząc, że swoim niewłaściwym zachowaniem spowodowała, że doszło do rozwodu, a następnie wszczęcia przeciwko niemu postępowania karnego. Systematycznie uczestniczy w zajęciach psychoedukacyjnych organizowanych na oddziale, ale wiedzę przekazywaną w trakcie zajęć odnosi do siebie jedynie częściowo. Powyższe w ocenie biegłych potwierdza, że zauważalna poprawa jego zdrowia psychicznego i zachowania wymaga dalszego pogłębienia i utrwalenia co jest możliwe jedynie w warunkach szpitalnych przy wielokierunkowych oddziaływaniach ogólnopsychiatrycznych. Zdaniem biegłych deklaracje wyrażane przez internowanego odnośnie kontynuowania leczenia w warunkach ambulatoryjnych są zawarte w przedmiotowej opinii, którą Sąd Okręgowy uznaje za fachową i rzetelną, nie pozwalają zatem na podzielenie stanowiska skarżącego jakoby internowany nie wymagał dalszego pobytu w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym, a gwarancję do zapewnienia jego prawidłowego funkcjonowania mogłoby stanowić ewentualne kontynuowanie przez niego terapii w warunkach wolnościowych. Trudno o zgoła odmienne wnioski skoro internowany w dalszym ciągu nie przejawia dostatecznego krytycyzmu wobec popełnionych czynów zabronionych, ani nie jest w pełni świadom swojej choroby psychicznej i jej wpływu na jego zachowanie. Nie utrzymuje żadnego kontaktu z rodziną, kontaktuje się jedynie z członkami grupy religijnej A C, którzy nie złożyli oficjalnej deklaracji, że po opuszczeniu przez niego szpitala psychiatrycznego zapewnią mu odpowiednią pomoc i wsparcie, a przede wszystkim kontrolę nad tym czy kontynuuje on leczenie ambulatoryjne i przyjmuje leki. Ma zatem rację Sąd Rejonowy, iż internowany pozbawiony pomocy ze strony osób trzecich w aktualnym stanie zdrowia miałby istotne problemy z funkcjonowaniem poza szpitalem psychiatrycznym, co niewątpliwie należy zaliczyć do okoliczności sprzyjających zaprzestaniu przezeń leczenia, jak też popełnienia kolejnego czynu zabronionego o znacznej społecznie szkodliwości. Odnośnie tej ostatniej kwestii słusznie Sąd Rejonowy odwołał się do uzasadnienia Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia r. utrzymującego w mocy postanowienie Sądu Rejonowego z dnia r. w przedmiocie dalszego stosowania wobec podejrzanego środka zabezpieczającego w którym opisano historię jego samowolnych oddaleń ze szpitali psychiatrycznych, które rzeczywiście potwierdzają znaczny ładunek społecznej szkodliwości tego rodzaju zachowań. Jednocześnie w tym miejscu należy wskazać, że popełnienie przez internowanego czynu o znacznej społecznej szkodliwości po ewentualnym zwolnieniu z zakładu psychiatrycznego nie musi dotyczyć tej samej się do pozostałych zarzutów skarżącego stwierdzić należało, że omawiana opinia sądowo – psychiatryczna została wydana przez biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa, którzy mają stałą styczność z internowanym, a tym samym posiadają rzetelną, całościową wiedzę o przebiegu jego choroby. Opinia ta, w ocenie Sądu Okręgowego, jest opinią pełną, zawierającą informacje pozwalające na ocenę osoby internowanego pod kątem przesłanek zawartych w przepisie art. 93 b Słusznym było zatem stanowisko Sądu Rejonowego, który stwierdził brak podstaw do dopuszczenia żądanego przez obrońcę internowanego dowodu z opinii uzupełniającej biegłych. Treść przedmiotowej opinii wydaje się odpowiadać na każde z pytań i wątpliwości zgłoszonych przez skarżącego w treści zażalenia. Trafnie zatem oceniając wydaną opinię Sąd Rejonowy przyjął, iż nadal zachodzi wysokie prawdopodobieństwo popełnienia przez internowanego czynu zabronionego o znacznej społecznej ocenie Sądu Odwoławczego w realiach przedmiotowej sprawy Sąd I instancji nie naruszył również przepisów postępowania w zakresie wskazanym przez skarżącego poprzez oddalenie wniosku o wezwanie biegłych psychiatrów i psychologa na posiedzenie celem ich wysłuchania. Ma bowiem rację Sąd Rejonowy, iż przepis art. 204 kkw nie ustanawia wymogu wysłuchania lekarzy psychiatrów oraz psychologa, a jedynie uzyskania opinii biegłych o stanie zdrowia sprawcy umieszczonego w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym ( por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 5 listopada 2008 r. II AKzw 854/08 LEX nr. 477851, OSA 2011/2/9). Podobnie zresztą nie ma takiego wymogu co do wysłuchania podejrzanego przed wydaniem orzeczenia co do dalszego stosowania środka zabezpieczającego. Zresztą powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w doktrynie ( vide: teza 15 do art. 204 Komentarz pod red. Kazimierza Postulskiego, opubl. w LEX ).Wobec powyższego, procedowanie Sądu Rejonowego, który wobec jasności, spójności i wszechstronności pisemnej opinii biegłych psychiatrów odstąpił od ich wezwania na posiedzenie było ze wszech miar prawidłowe. W tej sytuacji argumenty podnoszone w zażaleniu przez obrońcę internowanego nie mogły skutkować uchyleniem, bądź zmianą zaskarżonego orzeczenia, albowiem Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego i trafnie przyjął, że wobec internowanego w dalszym, ciągu zachodzą przesłanki uzasadniające stosowanie wobec niego przedmiotowe środka zabezpieczającego. O wynagrodzeniu obrońcy Sąd orzekł zgodnie z treścią § 19 pkt 4 oraz § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. O kosztach postępowania w przedmiocie przedłużenia internacji rozstrzygnięto na podstawie art. 624§1 kpk w zw. z art. 1§2 kkw zwalniając podejrzanego z ich zapłaty z uwagi na jego aktualną sytuację bytową. Dlatego orzeczono, jak w sentencji. prowadzenie spraw karnych adwokat Białystokcennik usług adwokata w sprawach karnych stosowanie środka zabezpieczającego po umorzeniu postępowania,przesłanki do umieszczenia sprawcy przestępstwa w zakładzie psychiatrycznym